شاگرد تنبل ها

غرق شدن هفت در دریاچه پارک شهر

یا حکیم

۱۰ سال پیش من یک بچه محصل بودم و روزنامه رسان خانه مان هم. بعد از مدرسه سریع میرفتم یکی دو تا روزنامه کثیف الانتشار را میخریدم و در کیفم میگذاشتم و راهی خانه میشدم.اگر روزی من مدرسه نمیرفتم از روزنامه هم خبری نبود اکثرا. ۱۰ سال پیش (دقیقش میشود ۱۴ اردیبهشت ۱۰ سال پیش) خبری را دیدیم و خواندیم مبنی بر غرق شدن ۶ دختر در دریاچه پارک شهر.تا یک هفته این خبر نقل روزنامه های کثیف الانتشار بود و اینکه چه کسی و یا چه سازمانی مقصر بوده است.یادم نیست که مقصر شد اما شاهکار مسئولین آن زمان شهرداری برای اینکه دیگر چنین اتفاقی نیفتد خوب یادم هست. راه حل این بود : خالی کردن آب دریاچه پارک شهر.

یادم هست پدرم آن زمان جمله ای گفت : این شاگردان تنبل به جای حل مساله آن را پاک میکنند!

خانه قبلی ما نزدیک پارک شهر بود و من هر وقت از کنار دریاچه میگذشتم یاد این جمله می افتادم.

هنوز هم دریاچه پارک شهر خالی است و خب کسی هم غرق نمیشود.

چند روز پیش شنیدم برنامه هفت تعطیل شده. یاد دریاچه پارک شهر افتادم و جمله پدرم.

اما اشکال اینجاست که صورت مساله را فقط از روی برگه خودشان پاک میکنند وگرنه مساله همچنان باقی است.برنامه هفت تعطیل شود فقط دردسرهای سینما برای مدیران صدا و سیما کم میشود وگرنه بی فرهنگی اهالی سینمای ما و شبه روشنفکران ما پا بر جا است. وگرنه بی لیاقتی مدیران فرهنگی و سینمایی ما(که اکثرا نه مدیرند و نه فرهنگی) پا بر جاست. وگرنه باز هم دیکتاتوری فرهنگی و توتالیتاریسم فرهنگی و غرب زدگی فرهنگی اهالی سینمای ما جای خودش است. وگرنه هزار و یک مشکل سینما جای خودش است.

دریاچه پارک شهر خشک شد و دیگر کسی در آن غرق نشد. آفرین.صورت مساله را از برگه خودتان پاک کردید وگرنه پس از ۱۰ سال ۱۶ نفر بازنشسته آموزش و پرورش که برای تعطیلات رفته بودند جنوب در راه جزیره هرمز غرق شدند.

پیشنهاد میکنم برای اینکه دیگر تکرار نشود خلیج فارس را هم خشک کنیم.

کمربند جومونگ

یا حکیم

اول:

برای گرفتن چند نمونه خوس(یکی از صنایع دستی قدیمی جنوب ایران که بندهای زیبای دست بافی هستند که برای زیبایی لباس استفاده میشود) به یکی از روستاهای دور افتاده رفته ایم.اسم یکی از مدل هایش را میپرسم.

جواب : کمربند جومونگ.

دوم:

بعد از جلسه با جوانان روستایی دیگر پیرمرد جلو می آید و دست مرا میگیرد و بعد سریع کیفم را از دستم قاپ میزند.کمی مقاومت میکنم ولی به تجربه دوساله آشناییمان میدانم نمیتوانم از دستش در بروم.این پدر شهید و رزمنده قدیمی خیلی یک دنده است.کیفم را گرفته و به سمت خانه اش میرود و من میدانم باید شام را میهمانش باشم.

به درون خانه که میرویم داماد پیرمرد دارد تلویزیون نگاه میکند و تلویزیون دارد یک سریال کره ای نشان میدهد.پیرمرد انگار ناراحت شده است کنترل را میگیرد تا تلویزیون را خاموش کند.ناگهان یادش می افتد که ما میهمانش هستیم. با خنده همیشگی اش رو به من میکند و کنترل را به سمت من میگیرد و میپرسد: شما که تلویزیون نگاه نمیکنید؟؟

آوینی ها برای عکس، آوینی ها برای همایش(2)

چند وقت پیش مطلبی با همین عنوان کار کرده بودم که اینجا است.این هفته مطلبی از استاد میرشکاک در مجله ای دیدم که قسمتی که میگذارم با آن مطلب فوق الذکر بی ارتباط نیست.

***

وما خریدارن شمایل سیدناالشهید و علاقمندان به وی، از سیاست زدگان و تعزیه گردانان احزاب سیاسی(پنهان و پس و پشت ادبیات پایداری)گناهکارتریم. 20سال است که آثار مختلف از آن جان تابناک در دسترس همگان قرار دارد، اما این سینه چاکان حاضر نیستند آرای وی را از زبان خود وی بشنوند و از اینها بدتر دانشجویان این وآن دانشگاهند که هر سال یکی دو مجلس یاد بود برای آن بزرگوار برگزار میکنند، اما به جای اینکه بنشینند و کتاب های آن عزیز را مطالعه کنند و با یکدیگر به نقد و تحلیل و تاویل آرای وی بپردازند به همان راهی میروند که قرن ها است عوام مردم آن را هموار کرده اند. دانشجویی که ترجیح میدهد مثل عامی بیسواد یا کم‌سواد پای سخنرانی این و آن مدعی یا فلان دکتر و بهمان نویسنده و منتقد بنشیند و نداند که آنچه میگویند اندیشه شهید آوینی است یا آراء و اهوای خود آنها لاجرم جز مشتی پرت و پلای متناقض دست آوردی نخواهد داشت. شگفت آور نیست اگر در فضای سیاست زده کنونی (که بر تنبلی فکری صورت قالب مردم مبتنی است) دانشجوی کاهل و بیزار از کتاب و اندیشه و تفکر از یکی بشنود که، آوینی سینه چاک دموکراسی و لیبرالیسم بوده است و از دیگری بشنود که خیر! هموارکننده فاشیسم بوده. و از آن دیگری که:اگر میماند امروز سبزی بود و از بهمانی که اگر میبود:اگر میبود به کمک کتک زن ها میشتافت و از فلانی که: خیر! از کتک خورها بود و ...

یوسفعلی میرشکاک

پ.ن: روی کتابخانه ام این عکس بالایی است.هر وقت نگاهش میکنم احساس میکنم شهید اخم کرده به من. و خب با این وضع اسف بار من غیر از این نباید باشد. تنها میتوانم از شرمندگی سرم را پایین اندازم و تنها شرمدگی با من است.